Psycholog szkolny - mgr Sara Bogdanowicz  tel. 94 35 87 493 w. 20

Godziny pracy:

Jak kształtować w sobie poczcie własnej wartości?

 

 

Każdy człowiek na przestrzeni lat tworzy obraz samego siebie, pozytywny lub negatywny, który jest wynikiem różnych doświadczeń. Od tego w dużej mierze zależy, czy jesteśmy szczęśliwymi ludźmi. Wysokie poczucie własnej wartości jest silnie skorelowane ze zdrowiem psychicznym, ponieważ zabezpiecza nas przed nadmiernym stresem, silnymi stanami lękowymi depresją, uleganiem nałogom czy destrukcyjnymi myślami.

 

Skąd bierze się poczucie własnej wartości?

 

Przede wszystkim z akceptacji dziecka przez rodziców już we wczesnych fazach rozwoju. Mówi się, że szczęśliwi rodzice to szczęśliwe dzieci i jest w tym sporo prawdy. Dziecko wymaga od opiekunów bezwarunkowej miłości, poczucia bezpieczeństwa, zaufania oraz akceptacji. Tylko wtedy ma szansę wyrosnąć na zadowolonego z siebie dorosłego człowieka, który zna swoją wartość. Pamiętajmy: dzieci uczą się przez modelowanie. To, w jakich barwach przedstawimy im świat, wpłynie na ich późniejsze życie.

Niskie poczucie własnej wartości przejawia się najczęściej w „ugrzecznieniu” dziecka, które jest wycofane, szybko się poddaje gdy tylko coś sprawia mu trudność. Mówiąc prościej- nie wierzy w swoje możliwości.

 

 

Czym różni się poczucie własnej wartości od samooceny?

 

Poczucie własnej wartości to akceptowanie siebie z wszystkimi mocnymi i słabymi stronami.

Samoocena zaś polega na ocenie samego siebie w kontekście różnych predyspozycji, wad i zalet, które zauważa się w sytuacji porównywania siebie z ludźmi. Ważne, byśmy słyszeli naszego wewnętrznego krytyka, ponieważ to pomoże nam pracować nad swoim zachowaniem, ale nie zakładać z góry, że wszystko, co robimy jest złe. Kształtujmy pozytywny obraz siebie poprzez zdrową relację z samym sobą.

Pamiętaj, że jesteś tym, o czym myślisz cały dzień. Jeżeli z góry zakładasz, że i tak nic Ci się nie uda, to prawdopodobnie tak się stanie, ponieważ swoim zachowaniem i podjętymi decyzjami będziesz do tego dążyć. W psychologii takie zjawisko nosi nazwę „samospełniającego się proroctwa”.

 

Jak nauczyć się myślenia o sobie dobrze?

 

• Bądź świadomy/a swoich mocnych i słabych stron.

• Powtarzaj sobie codziennie hasło: lubię siebie!

• Doceniaj swoje wysiłki i drobne sukcesy.

• Zaakceptuj to, że jak każdy człowiek masz zalety, ale też wady.

• Nie porównuj siebie do innych ludzi.

• Nowe zadania traktuj jako wyzwania i podejmuj się ich.

• Naucz się śmiać, kiedy zrobiłeś coś absurdalnego- dzięki temu nabierzesz dystansu do siebie i świata.

• Analizuj swoje zachowanie i wyciągaj z niego konstruktywne wnioski.

 

 

 

 

 

źródło: www.glospedagogiczny.pl

 

 

23 lutego- Międzynarodowy Dzień Walki z Depresją

Zjawisko depresji ciężko jest ująć w kilku zdaniach. Mówi się, że depresja to „choroba duszy”. Według statystyk między 10% a 25% kobiet i 5% a 12% mężczyzn w pewnym momencie swojego życia może na nią zachorować. Na szeroko rozumiane zaburzenia depresyjne cierpi w Polsce około 4% nastolatków, a liczba ta wzrasta. Należy mieć na uwadze fakt, iż konsekwencje nieleczonej depresji mogą prowadzić nawet do samobójstwa.

Wyróżnić można kilka rodzajów depresji:
Stan depresyjny- potocznie nazywany uczuciem przygnębienia, stanem obniżonego nastroju. Można go odczuwać w trudnej sytuacji życiowej, może też mieć związek np. z zaburzeniami hormonalnymi.
Epizod depresyjny- stan, w którym występuje minimum pięć objawów depresji i trwa co najmniej dwa tygodnie.
Dystymia- chroniczna depresja. Stan utrzymującego się obniżonego nastroju przez co najmniej dwa lata.

Depresja u dzieci i młodzieży objawia się między innymi poprzez bóle somatyczne (ból głowy, brzucha, zaburzenia odżywiania i snu), towarzyszy im irytacja, złość, zachowania autoagresywne, demonstrowanie wrogości wobec otoczenia, osłabienie pamięci. Inne objawy to wycofanie się z życia towarzyskiego, apatia, anhedonia (utrata zdolności do przeżywania radości). Symptomy te oczywiście mogą występować zarówno u dorosłych, jak i młodzieży.

Charakterystyczne myśli:
Nic mnie nie cieszy
Z niczym sobie nie radzę
Coś jest ze mną nie tak
Moje życie nie ma sensu
Ciągle tylko płaczę
Nie mogę się na niczym skupić
Chcę ze sobą skończyć
Nie chce mi się żyć
Jestem lękliwy, rozdrażniony
Jestem beznadziejny

Gdzie zgłosić się po pomoc?
Psycholog szkolny
Pedagog szkolny
Centrum Wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego, tel.: 800-70-2222

Kaja Warcholak
Psycholog szkolny

 

 

 

Świąteczny czas

Święta Bożego Narodzenia są jednym z najbardziej wyczekiwanych momentów w całym roku. To chwile spędzone w gronie najbliższych nam osób, wspólne przygotowanie potraw, dekorowanie domu, przystrajanie choinki. Te wszystkie czynności zbliżają ludzi do siebie, uczą współpracy oraz pogłębiają relacje międzyludzkie.
Tegoroczne święta będą jednak nieco inne niż te, które pamiętamy z ubiegłych lat. Okres pandemii spowodował liczne ograniczenia, między innymi spotykanie się przy wigilijnym stole w nieco mniejszym gronie, niż to miało miejsce zazwyczaj. Mimo to cieszmy się możliwością bycia z najbliższą rodziną, nawet, jeśli ktoś z dalszych zakątków kraju czy świata nie jest w stanie przyjechać. Zawsze możemy skontaktować się z tą osobą przez Internet, porozmawiać przez telefon, wysłać paczkę czy kartkę świąteczną. Choć to nie to samo, co spotkanie w cztery oczy, na chwilę obecną jest jedyną słuszną opcją. Zdrowie naszych bliskich powinno być priorytetem. W jaki sposób wykorzystać zatem świąteczny czas wolny? Na przykład na wspólnych zabawach związanych z dekorowaniem ciasteczek i pierniczków, pisaniem przez Wasze dzieci listów do Świętego Mikołaja lub wykonywaniem prac plastycznych. Poniżej przedstawiam kilka pomysłów:

1. Rolki po papierze toaletowym, kolorowy papier oraz klej i flamastry można użyć do stworzenia bałwanów i pingwinów.
Wykonanie: Rolkę oklejamy czarnym papierem. Z białego papieru wycinamy kształt brzuszka oraz oczy. Przyklejamy do rolki. Na oczach malujemy flamastrem źrenice. Z pomarańczowego papieru wycinamy nos oraz łapki i przyklejamy. Z czarnego papieru wycinamy płetwy i przyklejamy po bokach – pingwinek gotowy

źródło: www.czasdzieci.pl

 2. Gwiazdki na choinkę zrobimy używając błyszczącego papieru.
Wykonanie: Z błyszczącego papieru wycinamy 6 trapezów (o bokach długości 8,5 i 12,5 cm). Każdy z nich składamy odwijając dwa końce i łącząc je ze sobą. Naklejamy 6 powstałych elementów na wycięte z papieru niewielkie koło. Doklejamy sznureczek.

źródło: www.czasdzieci.pl

3. Stół udekorować możemy stroikiem wykonanym z bombek, szyszek i gałązek.
Wykonanie: Szyszki malujemy białą farbą akrylową, np. srebrną, złotą lub białą. Zostawiamy do wyschnięcia. Do naczynia wkładamy kolorowe bombki, pomalowane szyszki i gałązki drzewa iglastego.

źródło: www.czasdzieci.pl

4. Papierowa choinka to również świetny pomysł na udekorowanie świątecznego stołu, czy parapetu.
Wykonanie: Z ozdobnego papieru tworzymy warstwy choinki. Na każdą warstwę potrzebujemy po 4 jednakowe kwadraty. Każdy z nich składamy w harmonijkę a następnie na pół i sklejamy. Powstałe części sklejamy ze sobą – powstaje koło. Kwadraty z każdej warstwy powinny nieznacznie różnić się długością. Po stworzeniu 6 warstw nakładamy je na patyczek – aby poszczególne warstwy nie przesuwały się możemy je zabezpieczyć plasteliną. Na szczyt przyklejamy gwiazdkę z papieru.

źródło: www.czasdzieci.pl

Mam nadzieję, że przedstawione powyżej pomysły na świąteczną zabawę przypadną Wam do gustu. Oczywiście w tym przypadku liczy się kreatywność i przede wszystkim dobra zabawa :-)

Kaja Warcholak
Psycholog szkolny

 

Sytuacja psychologiczna dzieci i młodzieży w dobie pandemii

Wraz z ogłoszeniem zamknięcia szkół, dzieci i młodzież doświadczają wielu emocji i problemów typowych dla sytuacji kryzysowej. Choć trzeba podkreślić, że to, jak przeżywają sytuację kryzysową, zależy od filtra (buforu), który tworzy dla nich rodzina oraz bliższe i dalsze środowisko.

Dynamika obciążenia emocjonalnego dzieci i młodzieży (sposób przeżywania kryzysu) zależy od trzech kluczowych elementów:

1) kontekstu społecznego (składają się na to: zmiana ich codziennego życia, ograniczenia w poruszaniu się, informacje o sytuacji w kraju i zagranicą, zachowania rówieśników itp.);

2) kontekstu rodzinnego (sytuacja ekonomiczna, sytuacja demograficzna, jakość relacji rodzinnych –cechy systemu rodzinnego, wcześniejsze problemy występujące w rodzinie, tj. przemoc, uzależnienia itp.);

3) cech osobowościowych młodego człowieka (dojrzałość mechanizmów obronnych, poziom wrażliwości, temperament itp.).

4 grupy uczniów

Można wyróżnić kilka różnych grup problemów, z którymi zmagają się dzieci i młodzież. Dla lepszego zrozumienia tego, co się teraz dzieje, warto uczniów, z którymi pracujemy, podzielić na kilka grup wyodrębnionych ze względu na posiadane przez nich zasoby niezbędne do poradzenia sobie z obecną sytuacją. Będą to:• uczniowie z dużymi zasobami do poradzenia sobie z kryzysem;• uczniowie z deficytami społecznymi i osobistymi, ale z silnym oparciem w rodzinie;• uczniowie z ograniczonym oparciem w rodzinie;• uczniowie z silnymi zasobami osobistymi.

 

Uczniowie z dużymi zasobami do poradzenia sobie z kryzysem:

Do pierwszej grupy uczniów należą ci, którzy mają silne oparcie w rodzinie (a często także mogą liczyć na wsparcie rówieśnicze), natomiast osobiste lęki i napięcia potrafi ą odreagować poprzez konstruktywną realizację codziennych zainteresowań (hobby, filmy, gry). Natomiast frustracje na drodze realizacji celów życiowych prowadzą tych uczniów do obrania nowych ścieżek realizacji lub do zmiany celów na inne. W przypadku tej grupy wskazane jest zadbanie o podtrzymanie aktywności zadaniowej, wsparcie w bieżących trudnościach i zaangażowanie w podtrzymywanie dobrych relacji w klasie.

 

Uczniowie z deficytami społecznymi i osobistymi, ale z silnym oparciem w rodzinie:

Druga grupa dzieci i młodzieży to osoby ambitne, potwierdzające swoją wartość poprzez aktywności szkolne, a jednocześnie o niestabilnej samoocenie. Ci młodzi ludzie niepokoją się tym, czy przerwa w nauce nie zagrozi ich karierze szkolnej. Z kolei osobiste zasoby sprawiają, że skłonni są do zamartwiania się, porównywania się z innymi i krytycznego patrzenia na siebie. Młode osoby z tej grupy to doskonali kandydaci do działań rówieśniczych o charakterze edukacyjnym. Możemy ich wykorzystać, polecając udzielanie korepetycji rówieśniczych, co nie tylko przyniesie im korzyści (najlepszy sposób uczenia się to nauczanie innych), ale też pomoże rówieśnikom. Potrzebują oni może nawet bardziej niż inne grupy wsparcia informacyjnego i emocjonalnego ze strony nauczyciela.

 

Uczniowie z deficytami społecznymi i osobistymi, ale z silnym oparciem w rodzinie:

Trzecia grupa młodych ludzi to te osoby, które większość swoich potrzeb zaspakajają poza rodziną –głównie w relacjach rówieśniczych. Na co dzień uciekają mentalnie z domu z powodu trudnych relacji rodzinnych czy poważniejszych problemów występujących w rodzinie. Kontakt rówieśniczy jest sposobem odreagowania emocji, wyrażania buntu, budowania pozycji i samooceny. Odcięcie od relacji rówieśniczych skazuje ich na konfrontację z rodziną, co może, na skutek sprzężenia zwrotnego, pogłębiać ich frustrację. Tych młodych ludzi powinniśmy obdarzyć szczególną uwagą i wsparciem (rozmawiać z nimi o trudnościach życia codziennego i dzielić się sposobami przezwyciężania ich) oraz zachęcać do wspólnej pracy w grupach zadaniowych z możliwością wymiany poglądów i swoich refleksji. Trzeba także zwracać szczególną uwagę na to, czy sytuacja tych uczniów i ich rodzin nie wymaga wsparcia innych instytucji (sąd, policja, pomoc społeczna).
Uczniowie z silnymi zasobami osobistymi.

 

Dzieci i młodzież doświadczająca jednocześnie dwóch (lub więcej) kryzysów, a mianowicie epidemii oraz kryzysu rodzinnego:

Do wewnętrznych kryzysów związanych z pandemią należy zaliczyć negatywne dla funkcjonowania rodziny skutki kryzysu, tj. chorobę rodzica (lub dziadków), śmierć w rodzinie, utratę pracy lub zagrożenie utratą pracy, spadek zarobków, obciążenie opieką (nie ma kto się zająć dzieckiem, kiedy rodzic idzie do pracy, gdyż dziadkowie nie wychodzą z domu), nasilenie dysfunkcji w rodzinie (kłótnie, uzależnienia, przemoc itp.).W sytuacji tych dzieci niezbędne może okazać się wdrożenie rozwiązań z zakresu interwencji kryzysowej.

 

 

Źródło: www.cen.edu.pl, opracowanie na podstawie publikacji
Edukacja w czasach pendemiiCOVID- pod red. Jacka Pyżalskiego

 

Przemoc domowa w czasie pandemii

 

Czas, w którym od kilku miesięcy trwamy jest sytuacją niecodzienną, dla niektórych bardzo trudną. Nie tylko ze względu na problemy ze zdrowiem, społeczną izolacją czy utratą pracy. Istnieją również inne destrukcyjne zjawiska, o których się głośno nie mówi, między innymi przemoc domowa, która według RPO (Rzecznika Praw Obywatelskich) w czasie pandemii znacznie się nasiliła. Statystyki nie napawają optymizmem. Na akty przemocy najbardziej narażone są dzieci, kobiety i osoby starsze, ale nie jest to regułą, bowiem doświadczyć jej może każdy z nas. Nie zapominajmy o tym, że owo zjawisko nie obejmuje wyłącznie ludzi, ale również i zwierzęta. Według TOZ (Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami) coraz więcej interwencji w czasie pandemii podejmują organizacje prozwierzęce, odbierając nękane i zwierzęta z rąk oprawców. Nie da się zaprzeczyć, zjawisko przemocy domowej to problem globalny.

 

Czym jest przemoc domowa? Oto kilka ważnych pojęć:

 

Przemoc domowa- działanie lub zaniechanie dokonywane w ramach rodziny przez jednego z jej członków przeciwko pozostałym:

- z wykorzystaniem istniejącej lub stworzonej przez okoliczności przewagi sił lub władzy,

- godzące w ich prawa lub dobra osobiste, a w szczególności w ich życie lub zdrowie (fizyczne czy psychiczne)

- powodujące u nich szkody lub cierpienie.

 

Rodzaje przemocy:

Fizyczna -naruszanie nietykalności fizycznej.

Psychiczna -naruszenie godności osobistej.

Seksualna -naruszenie intymności.

Ekonomiczna -naruszenie własności.

Zaniedbanie -naruszenie obowiązku do opieki ze strony osób bliskich. Jest formą przemocy ekonomicznej .

Syndrom Sztokholmski- występuje między innymi u ofiar przemocy domowej. Jest to stan psychiczny, wyrażający się uczuciem sympatii i solidarności poszkodowanego z oprawcą. Ofiara pomaga nawet swojemu dręczycielowi w osiągnięciu zamierzonych celów.

 

Jesteś ofiarą przemocy lub jej świadkiem? Tutaj znajdziesz pomoc:

 

Niebieska linia: 800-120-002
Policja: 112
Straż miejska: 600 224 517

TOZ: 604-885-901